Serwis internetowy

Szanowne Koleżanki i Koledzy

Uprzejmie  informuję, że  w dniach 11-12 maja br. będzie przebywać na Podkarpaciu mecenas Damian Sucholewski Tel/Kom: 502646459, 505959576, aktywnie współpracujący m.in. z Zarządem Głównym SEiRP. Istnieje możliwość indywidualnego spotkania się z Panem Mecenasem po wcześniejszym telefonicznym uzgodnieniu we wskazanym terminie pobytu  na terenie Sanoka.

Europejski Trybunał Praw Człowieka w Strasburgu na zamkniętym posiedzeniu podjął decyzję o odrzuceniu skarg złożonych przez byłych funkcjonariuszy.Posiedzenie odbyło się bez powiadomienia osób zainteresowanych oraz ich pełnomocników.
Na chwilę obecną za wcześnie jest na szczegóły dotyczące tej decyzji.
Decyzja ta nie oznacza jeszcze definitywnego zakończenia procedury przed tą instytucją.
Sprawa musi zostać przeanalizowana i po zapoznaniu się z uzasadnieniem rozważymy dalsze kroki. Musimy poznać motywy podjęcia tej decyzji przez Trybunał.
Na pewno będą podejmowane kolejne działania zmierzające do przywrócenia nabytych praw emerytalnych.
Jedną z możliwości jest m.in. skarga do Komitetu Praw Człowieka ONZ w Genewie. W instytucji tej nie zasiada nikt z Polski. W przypadku skargi do Komitetu również konieczne jest wyczerpanie drogi krajowej. Inaczej niż w przypadku ETPC nie ma warunku złożenia skargi w określonym terminie.
Pozostaje również walka przed sądami krajowymi o wyłączenie poszczególnych jednostek z spod ustawy "obniżającej".
Są to m.in. Biuro B, Paszporty, Zarząd Łączności i inne.
Po 20 czerwca br. przedstawimy plan dalszego działania.
Proszę być dobrej myśli.

z poważaniem
Damian Sucholewski

Kancelaria Adwokacka
Damian Sucholewski
ul. Kasprzaka 7, 01-211 Warszawa
NIP: 661-187-33-70, REGON 141832978
tel/fax 22 489 60 33, tel. kom. 502 64 64 59
www.sucholewski.pl

Poniższa informację uzyskana została od Mecenasa Damiana Sucholewskiego mająca na celu rozważenie dalszych kroków w świetle czerwcowej informacji ETPC.

Skarga do Komitetu Praw Człowieka ONZ w Genewie

Po odrzuceniu skarg przez Europejski Trybunał Praw Człowieka w Strasburgu pozostały jeszcze możliwości walki przed sądami krajowymi lub innymi organami międzynarodowymi, które dają możliwości skutecznej walki o przywrócenie praw emerytalnych.

Jednym z takich organów jest Komitet Praw Człowieka ONZ. Podstawą prawną funkcjonowania tej instytucji oraz składania skarg jest Międzynarodowy Pakt Praw Obywatelskich i Politycznych.

Międzynarodowy Pakt Praw Obywatelskich i Politycznych uchwalony został przez Zgromadzenie Ogólne ONZ w dniu 16 grudnia 1966 roku. Polska ratyfikowała ten traktat 3 marca 1977 roku i wszedł on w życie w stosunku do Polski w dniu 18 czerwca 1977 roku.

Na podstawie Paktu można składać skargę do Komitetu Praw Człowieka. Siedziba mieści się w Genewie. Jest to instytucja składająca się z 18 sędziów.

Obecnie nie zasiada w niej żaden Polak.

Skarga składana jest przeciwko państwu, które dopuściło się naruszeń praw wynikających z Paktu, w tym przypadku Polski.

Skarga powinna dotyczyć naruszenia wyłącznie tych praw i wolności, które zostały wymienione w Międzynarodowym Pakcie Praw Obywatelskich i Politycznych.

Wskazane jest wyczerpanie drogi krajowej przed złożeniem skargi do KPC.

Nie ma określonego terminu do złożenia skargi po wyczerpaniu drogi krajowej, jak ma to miejsce w przypadku skargo do Trybunału Praw Człowieka w Strasburgu, gdzie obowiązuje 6 miesięczny termin do złożenia skargi po wyczerpaniu drogi krajowej.

Wcześniejsze złożenie skargo do ETPC nie koliduje ze złożeniem skargo do Komitetu Praw Człowieka. Skarga ta nie zostanie automatycznie odrzucona lecz podlegać będzie procedurze rozpoznawczej.

W przypadku uznania skargi za zasadną Komitet Praw Człowieka, po merytorycznym rozpatrzeniu przedstawionych mu zarzutów, rozstrzyga, czy doszło do naruszenia praw i wolności wymienionych w Międzynarodowym Pakcie Praw Obywatelskich i Politycznych. Komitet nie wydaje jednak wyroku, a jego stanowisko nazywane jest opinią. Jeśli organ uzna, że postanowienia Paktu zostały pogwałcone, z reguły wskazuje także konkretne działania, jakie powinno podjąć zaskarżone państwo w celu usunięcia skutków naruszenia lub zapobieżenia podobnym naruszeniom w przyszłości. Jedynie wyjątkowo zdarza się, że już sam fakt stwierdzenia pogwałcenia prawa zostaje uznany za wystarczający środek zaradczy.

Rekomendowane kroki mogą mieć charakter ogólny lub dotyczyć jedynie ofiary naruszenia.

Państwu zaleca się np.:

- zmianę ustawodawstwa wewnętrznego niezgodnego z postanowieniami Paktu lub dokonanie przeglądu praktyki w określonych sprawach;

- zamianę kary (w przypadku skazanych na karę śmierci);

- zwolnienie danej osoby z więzienia lub aresztu;

- udzielenie skarżącemu zezwolenia na opuszczenie kraju;

- zapewnienie danej osobie odpowiedniej opieki medycznej;

- zagwarantowanie skarżącemu regularnych kontaktów z dziećmi;

- przeprowadzenie dochodzenia i pociągnięcie do odpowiedzialności osób odpowiedzialnych w sprawach związanych ze stosowaniem tortur, zabójstwami lub wymuszonymi zaginięciami;

- umożliwienie skarżącemu wniesienie środka odwoławczego;

- przywrócenie danej osoby na poprzednio zajmowane stanowisko pracy;

- udzielenie ofierze naruszenia słusznego odszkodowania (ale co do zasady bez wskazywania konkretnej kwoty).

Powołany jest Specjalny Sprawozdawca ds. Monitorowania Realizacji Opinii.

Działania Specjalnego Sprawozdawcy polegają przede wszystkim na wysyłaniu do zainteresowanych państw not z prośbą o udzielenie szczegółowych informacji na temat kroków podjętych zgodnie z zaleceniami Komitetu oraz na konsultacjach z przedstawicielami rządów.

Przepisy Paktu Praw Człowieka, które zostały naruszone to:

Artykuł 7

Nikt nie może być poddawany torturom ani okrutnemu, nieludzkiemu lub poniżającemu traktowaniu albo karaniu. W szczególności nikt nie będzie poddawany, bez swej swobodnie wyrażonej zgody, doświadczeniom lekarskim lub naukowym.

Artykuł 14

1. Wszyscy ludzie są równi przed sądami i trybunałami. Każdy ma prawo do sprawiedliwego i publicznego rozpatrywania swojej sprawy przez właściwy, niezawisły i bezstronny sąd ustanowiony ustawą, przy rozstrzyganiu co do zasadności każdego oskarżenia w wytoczonej przeciw niemu sprawie karnej oraz o jego prawem i obowiązkach w sprawie cywilnej. Prasa i publiczność mogą być wyłączone z całości lub części rozprawy sądowej ze względu na moralność, porządek publiczny lub bezpieczeństwo państwowe w społeczeństwie demokratycznym, lub jeżeli wymaga tego ochrona życia prywatnego stron, albo też w okolicznościach szczególnych, w granicach uznanych przez sąd za bezwzględnie konieczne, kiedy jawność mogłaby przynieść szkodę interesom sprawiedliwości; jednakże każde orzeczenie sądu wydane w jakiejkolwiek sprawie karnej lub cywilnej będzie publicznie ogłoszone, z wyjątkiem sporów małżeńskich o opiekę nad dziećmi.

2. Każdy oskarżony o popełnienie czynu zagrożonego karą ma prawo być uważany za niewinnego aż do czasu udowodnienia mu winy zgodnie z ustawą.

3. Przy rozstrzyganiu zasadności każdego oskarżenia każdy ma prawo, na zasadach pełnej równości, do co najmniej następujących gwarancji:

a) niezwłocznego otrzymania szczegółowej informacji, w języku dla niego zrozumiałym, o istocie i przyczynie oskarżenia,

b) dysponowania odpowiednim czasem i możliwościami przygotowania obrony i porozumienia się z obrońcą przez siebie wybranym,

c) rozprawy bez nieuzasadnionej zwłoki,

d) obecności na rozprawie, bronienia się osobiście lub przez wybranego przez siebie obrońcę; do otrzymania informacji, jeżeli nie posiada obrońcy, o przysługującym mu takim prawie; oraz posiadania obrońcy wyznaczonego z urzędu w każdym przypadku, kiedy wymaga tego interes sprawiedliwości, bez ponoszenia kosztów obrony w przypadkach, kiedy oskarżony nie posiada dostatecznych środków na ich pokrycie,

e) przesłuchania lub spowodowania przesłuchania świadków oskarżenia oraz obecności i przesłuchania świadków obrony na takich samych warunkach, jak świadków oskarżenia,

f) korzystania z bezpłatnej pomocy tłumacza, jeżeli nie rozumie lub nie mówi językiem używanym w sądzie,

g) nieprzymuszania do zeznawania przeciwko sobie lub do przyznania się do winy.

4. W przypadku osób małoletnich, w postępowaniu bierze się pod uwagę ich wiek oraz potrzebę wpływania na ich reedukację.

5. Każda osoba skazana za przestępstwo ma prawo odwołania się do sadu wyższej instancji w celu ponownego rozpatrzenia orzeczenia o winie i karze zgodnie z ustawą.

6. Każdemu skazanemu prawomocnie za przestępstwo, który odbył karę w wyniku takiego skazania, a następnie został uniewinniony lub ułaskawiony na tej podstawie, że nowy lub nowo ujawniony fakt dowiódł, iż nastąpiła pomyłka sądowa, przysługuje odszkodowanie zgodnie z ustawą, o ile nie udowodniono, że jest on całkowicie lub częściowo odpowiedzialny za nieujawnienie nieznanego faktu we właściwym czasie.

7. Nikt nie może być ponownie sądzony lub karany za przestępstwo, za które już raz został prawomocnie skazany lub uniewinniony zgodnie z ustawą i procedurą karną danego kraju.

Artykuł 15

1. Nikt nie może być uznany za winnego popełnienia przestępstwa polegającego na działaniu lub zaniechaniu, który według prawa wewnętrznego lub międzynarodowego nie stanowił przestępstwa w czasie jego popełnienia. Nie może być również wymierzona kara surowsza od tej, którą można było wymierzyć w czasie, gdy czyn zagrożony karą został popełniony. Jeżeli po popełnieniu czynu zagrożonego karą ustanowioną zostanie przez ustawę kara łagodniejsza za taki czyn, przestępca będzie miał prawo z tego korzystać.

2. Nic w niniejszym artykule nie stanowi przeszkody w sądzeniu i karaniu osoby winnej działania lub zaniechania, które w czasie jego popełnienia stanowiło przestępstwo w myśl ogólnych zasad prawa uznanych przez społeczność międzynarodową.

Artykuł 26

Wszyscy są równi wobec prawa i mają prawo, bez żadnej dyskryminacji, do równej ochrony prawnej. W związku z tym ustawa powinna zakazywać wszelkiej dyskryminacji i gwarantować wszystkim jednakową i skuteczną ochronę prawną przed wszelką dyskryminacją, a zwłaszcza ze względu na rasę, kolor skory, płeć, język, religię, poglądy polityczne lub inne, pochodzenie narodowe lub społeczne, sytuację majątkową, urodzenie lub jakiekolwiek inne przyczyny.

Kancelaria służby pomocą przy realizacji tego typu skarg.

z poważaniem

Damian Sucholewski

Kancelaria Adwokacka

Damian Sucholewski

ul. Kasprzaka 7, 01-211 Warszawa

NIP: 661-187-33-70, REGON 141832978

tel/fax 22 489 60 33, tel. kom. 502 64 64 59

www.sucholewski.pl

PODSTAWOWE PRZEPISY PRAWNE DOTYCZĄCE EMERYTÓW I RENCISTÓW POLICYJNYCH.

I. Ustawy emerytalno-rentowe i ubezpieczeniowe.

1. Ustawa z dnia 18 lutego 1994 r., ., o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz.U. z 2013 r., poz. 667, 675).

W.w. tekst obejmuje miedzy innymi zmiany wprowadzone ustawą z dnia 23 stycznia 2007 r., o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin, tj. tzw. ustawę ?deubekizacyjną? (Dz.U. z 2009 r., Nr 24, poz. 145 ) i dotyczy  osób wymienionych w art. 2 ustawy z dnia 18 października 2006 r., o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944 ? 1990 oraz treści tych dokumentów (Dz.U. z 2007 r., Nr 63, poz. 425).

2. Ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r., o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2009 r., Nr 153, poz. 1227, ze zmian. W tym Dz.U. z 2013 r., poz. 1440).

3. Ustawa z dnia 13 października 1998 r., o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U. z 1998 r., Nr 137, poz. 887 ze zmianami).

4. Obwieszczenie Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 25 sierpnia 2008 r., w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz.U. z 2008 r., Nr 164, poz. 1027).

5. Ustawa z dnia 25 czerwca 1999 r., o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz.U. z 2010 r., Nr 77, poz. 512, ze zmianami).

6. Ustawa z dnia 28 listopada 2003 r., o świadczeniach rodzinnych (Dz.U. z 2006 r., Nr 228, poz. 2255 ze zmianami, w tym Dz.U. z 2012 r.,, poz. 1548).

II. Ustawy - pragmatyki służbowe funkcjonariuszy objętych policyjną ustawą emerytalną.

1. Ustawa z dnia 6 kwietnia 1990 r., o Policji (Dz.U. z 2013 r., poz. 883 ze zmianami).

2. Ustawa z dnia 24 maja 2002 r., o Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego oraz Agencji Wywiadu (Dz.U. z 2010 r., Nr 29, poz. 154 ze zmianami).

3. Ustawa z dnia 12 października 1990 r., o Straży Granicznej (Dz.U. z 2011 r., Nr 116, poz. 675 ze zmianami).

4. Ustawa z dnia 9 czerwca 2006 r., o Służbie Kontrwywiadu Wojskowego oraz o służbie Wywiadu Wojskowego (Dz.U. z 2006 r., Nr 104, poz. 709 ze zmianami).

5. Ustawa z dnia 9 czerwca 2006 r., o Centralnym Biurze Antykorupcyjnym (Dz.u. z 2012 r., poz. 621 ze zmianami).

6. Ustawa z dnia 16 marca 2001 r., o Biurze Ochrony Rządu (Dz.U. z 2004 r., Nr 163, poz. 1712 ze zmianami).

7. Ustawa z dnia 24 sierpnia 1991 r., o Państwowej Straży Pożarnej (Dz.U. z 2009 r., Nr 12, poz. 68 ze zmianami).

8. Ustawa z dnia 9 kwietnia 2010 r., o Służbie Więziennej (Dz.U. z 2010 r., Nr 79, poz. 523 ze zmianami).

III. Przepisy wykonawcze.

1. Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 4 maja 2005 r., w sprawie szczegółowych warunków podwyższania emerytur funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej (Dz.U. z 2005 r., Nr 86, poz. 734).

2. Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 10 października 2012 r., zmieniające rozporządzenie w sprawie szczegółowych warunków podwyższania emerytur funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej (Dz.U. z 2012 r., poz. 1205).

3. Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 2 marca 2004 r., w sprawie organu emerytalnego właściwego do ustalenia prawa do zaopatrzenia emerytalnego funkcjonariuszy Policji, Urzędu Ochrony Państwa, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej oraz ich rodzin (Dz.U. z 2004 r., Nr 43, poz. 405 ze zmianami).

4. Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 18 października 2004 r., w sprawie trybu postępowania i właściwości organu w zakresie zaopatrzenia emerytalnego funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu i Państwowej Straży Pożarnej oraz ich rodzin (Dz.U. z 2004 r., Nr 239, poz. 2404 ze zmianami w Dz.U. z 2009 r., Nr 178, poz. 1349).

5. Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 16,  stycznia 1995 r., w sprawie zasad orzekania o inwalidztwie funkcjonariuszy Policji, Urzędu Ochrony Państwa, Straży Granicznej, Państwowej Straży Pożarnej, Służby Więziennej, emerytów i rencistów policyjnych, trybu postępowania i właściwości komisji lekarskich w tych sprawach, sposobu przeprowadzania kontrolnych badań lekarskich oraz wzywania inwalidów na te badania (Dz.U. z 1995 r., Nr 8, poz. 41 ze zmianami w Dz.U. z 2001 r., Nr 81, poz. 877).

6. Rozporządzenie Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 sierpnia 2003 r., w sprawie orzekania o inwalidztwie funkcjonariuszy Agencji Bezpieczeństwa i Agencji Wywiadu, emerytów i rencistów Urzędu Ochrony Państwa, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego i Agencji Wywiadu (Dz.U. z 2003 r., Nr 160, poz. 1522 ze zmianami w Dz.U. z 2004 r., Nr 87, poz. 817 i Dz.U. z 2006 r., Nr 124, poz.860).

7. Rozporządzenie Prezesa rady Ministrów z dnia 13 marca 2003 r., w sprawie wykazu schorzeń i chorób powstałych w związku ze szczególnymi  właściwościami lub warunkami służby w Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego  i Agencji Wywiadu (Dz.U. z 2003 r., Nr 52, poz. 455).

8. Rozporządzenie Prezesa Rady Ministrów z dnia 14 listopada 2007 r., w sprawie orzekania o inwalidztwie funkcjonariuszy oraz emerytów i rencistów Centralnego Biura Antykorupcyjnego (Dz.U. z 2007 r., Nr 214, poz. 1574).

9. Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 27 kwietnia 2012 r., w sprawie dofinansowania weteranom poszkodowanym-funkcjonariuszom Policji, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu i Państwowej Straży Pożarnej do zaopatrzenia w wyroby medyczne (Dz.U. z 2012 r., poz. 500).

10. Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 29 września 2005 r., w sprawie wykazu schorzeń i chorób pozostających w związku ze służbą w Policji, Straży Granicznej, Biurze Ochrony Rządu i Państwowej Straży Pożarnej (Dz.U. z 2005 r. Nr 206, poz. 1723).

11. Rozporządzenie Prezesa Rady Ministrów z dnia 18 marca 2008 r., w sprawie wykazu schorzeń i chorób powstałych w związku ze szczególnymi właściwościami lub warunkami służby w Centralnym Biurze Antykorupcyjnym (Dz.U. z 2008 r., Nr 53, poz. 315).

12. Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 9 września 2004 r., w sprawie funduszu socjalnego emerytów i rencistów Policji, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu i Państwowej Straży Pożarnej oraz ich rodzin (Dz.U. z 2004 r., Nr 208, poz. 2124, Dz.U. z 2005 r., Nr 213, poz. 1778, Dz.U. z 2009 r., Nr 219, poz. 1718, Dz.U. z 2010 r., Nr 201, poz. 1323 i Dz.U. z 2013 r., Nr  0 , poz. 1062).

13. Rozporządzenie Prezesa Rady Ministrów z dnia 19 września 2007 r., w sprawie funduszu socjalnego emerytów i rencistów Urzędu Ochrony Państwa, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu i Centralnego Biura Antykorupcyjnego oraz członków ich rodzin (Dz.U. z 2007 r., Nr 179, poz. 1272).

14. Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 31 sierpnia 2006 r., w sprawie funduszu socjalnego emerytów i rencistów Służby Więziennej oraz członków ich rodzin (Dz.U. z 2006 r., Nr 165, poz. 1177 ze zmianami).

15. Rozporządzenie Ministra Obrony Narodowej z dnia 25 września 2006 r., w sprawie funduszu socjalnego emerytów i rencistów Służby Kontrwywiadu Wojskowego i Służby Wywiadu Wojskowego oraz ich rodzin (Dz.U. z 2006 r., Nr 174, poz. 1254).

16. Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 24 marca 2004 r., w sprawie zwrotu kosztów przejazdu osób wezwanych do stawiennictwa przez organ emerytalny (Dz.U. z 2004 r., Nr 56, poz. 551).

17. Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 2 sierpnia 2004 r., w sprawie rozliczenia rocznego i miesięcznego wypłaconych kwot emerytur lub rent inwalidzkich oraz sposobu ich zmniejszania (Dz.U. z 2004 r., Nr 180, poz. 1866 ze zmianami w Dz.U. z 2005 r., Nr 128, poz. 1074 i z 2010 r., Nr 56, poz. 349).

18. Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych  z dnia 18 maja 2005 r., w sprawie szczegółowych zasad przydziału, opróżniania i norm zaludnienia lokali mieszkalnych oraz przydziału i opróżniania kwater przeznaczonych dla policjantów (Dz.U. z 2005 r., Nr 105, poz. 884).

19. Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia12 stycznia 2001 r., w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stopniu niepełnosprawności oraz wydawania opinii (Dz.U. z 2001 r., Nr 7, poz. 60).

20. Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 1 lutego 1999 r., w sprawie szczegółowych zasad wypłacania odsetek za opóźnienia w ustalaniu lub wypłacie świadczeń z ubezpieczeń społecznych (Dz.U. z 1999 r., Nr 12, poz. 104).